„Ziarna złej tęsknoty...”

Bonifacy Miązek urodził się w dniu 27 marca 1935 r. we wsi Kolonia Szczerbacka koło Końskich, w dawnym województwie radomskim (dziś – mazowieckie). Maturę zdał w roku 1954 w Liceum Pedagogicznym w Końskich, następnie zaś podjął studia teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym w Sandomierzu. Święcenia kapłańskie otrzymał 14 czerwca 1959 roku i przepracował sześć lat jako wikary i nauczyciel religii w diecezji sandomierskiej. W roku 1965, ze względu na kontakty z paryską „Kulturą” oraz kolportaż pisma wśród znajomych, ksiądz Miązek stał się obiektem zainteresowania Służby Bezpieczeństwa. Aby uniknąć aresztowania wyjechał wraz z grupą księży na wycieczkę do Rzymu, odłączył się jednakże w Wiedniu, gdzie poprosił o azyl polityczny. Odtąd Wiedeń stał się jego drugim domem i miejscem, w którym mieszkał i pracował do 2008 roku.

Jako poeta ks. Miązek jest obecny w literaturze polskiej od lat sześćdziesiątych (debiut w „Więzi” w roku 1964), lecz po osiedleniu się w Wiedniu w roku 1965, przez długi czas właściwie był nieobecny i niezauważany przez krajową krytykę, co po części wiązało się również z politycznymi powodami jego wyjazdu i pozostania na obczyźnie. Swe istnienie zaznaczył on jednakże już w roku 1967, drukując w Instytucie Literackim w Paryżu pierwszy tomik swych wierszy – Ziemia otwarta, a jeszcze dobitniej w roku 1971, wydając w swym wyborze i opracowaniu wiersze pisane przez księży w antologii Słowa na pustyni. Kolejny tomik – Wiersze, opublikował również za granicą, w Londynie, lecz w końcu w roku 1992 nastąpił wreszcie – dosłownie i w przenośni – „powrót do domu”, jako że taki właśnie tytuł nosił kolejny tom wierszy, wydany po raz pierwszy w Polsce.

Jacek Scholz