Zachęcamy do lektury drugiego tomu zeszytów naukowych Kuluary. Prace o języku i literaturze. Znalazły się w nim wyniki naukowych refleksji sześciorga młodych badaczy reprezentujących uniwersytety w Katowicach, Warszawie, Poznaniu i we Wrocławiu. Zagadnienia, którym z filologiczną pasją przyglądają się Autorzy, są bardzo różnorodne i dotyczą takich tematów, jak ekwiwalencja w biblijnym Kazaniu na Górze (tekst Filipa Slezarczyka), przedstawiony w literaturze czeskiej obraz powojennych przesiedleń ludności niemieckojęzycznej (tekst Wiktorii Rozbickiej), fińskie przysłowia zawierające leksem pies (tekst Zuzanny Szlęk), pojęcie self-publishingu na podstawie twórczości Joanny Okuniewskiej (tekst Katarzyny Latały), adresatywne formy pokrewieństwa w języku koreańskim (tekst Alicji Przybylskiej), przemiany gatunkowe w obrębie ogłoszeń towarzysko-matrymonialnych (tekst Katarzyny Kwaśniak). Każdy z publikowanych artykułów jest dowodem na wnikliwość młodych badaczy i ich zainteresowanie otaczającą rzeczywistością językową i tekstową.

O ile Skamandryci jako grupa funkcjonują w powszechnej świadomości polskich czytelników, o tyle autorzy z osobna, może za wyjątkiem Juliana Tuwima, nie cieszą się dużą popularnością. Wciąż brakuje wznowień poezji Słonimskiego, Iwaszkiewicza czy Wierzyńskiego. Choć nieco inaczej sytuacja wygląda w przypadku najmłodszego z nich Lechonia: w ostatnich latach pojawiło się kilka wyborów jego wierszy w popularnych wydawnictwach, a on sam zdaje się na nowo zyskiwać uznanie w różnych kręgach, także wśród młodych ludzi.

W jaki sposób kobiety, które nie posługują się wzrokiem, odnajdują się w „świecie widzących”? Jak rozumieją i wcielają normy, zakazy i nakazy kultury wizualnej, w tym wymogi dotyczące wyglądu i urody? Jak radzą sobie ze społecznymi oczekiwaniami i rolami związanymi z kobiecością? Jak budują partnerskie czy małżeńskie relacje? Jak realizują się w roli matek?

Odpowiedzi na te pytania znajdziecie w opowieściach jedenastu niewidomych kobiet...